Waarom een uur staken wel zin heeft

Door Agnes

Vorige week sprak ik mijn schoonzus, lerares aan een basisschool in Leiden. Uiteraard hadden we het over de aankomende lerarenstaking. Typisch iets voor leraren zei zij: ‘Wie gaat er nou een uur staken en nog opvang voor de kinderen regelen ook, slappe hap’. Mijn eerste reactie was: Inderdaad zeg. Maar toen ik er iets langer, en vanuit campagne oogpunt over na ging denken vond ik het eigenlijk heel slim bedacht. Mede door deze subtiele aanpak, die niet meteen heel belastend is voor de ouders, sympathiseert een groot deel van de samenleving met het streven van juffen en meesters voor betere arbeidsvoorwaarden op de basisschool. Terwijl de eisen toch niet gering zijn. Zoals de Volkskrant schreef: Een salarisverhoging tot wel 20 procent. Een flink lagere werkdruk. En graag snel een beetje. Welke beroepsgroep kan het zich veroorloven zulke eisen te stellen zonder de gunst van de publieke opinie te verspelen?

Met een heldere boodschap (waarom zouden wij minder verdienen dan leraren op de middelbare school), mede gebracht door sympathieke BO-ers (Bekende Ouders, zoals Sophie Hilbrand), subtiele tools zoals een staking van een uur, lukt het de leraren draagkracht te krijgen van een grote groep

Nederlanders: ouders van jonge kinderen. En via de verschillende tools (een petitie die meer dan 350.000 keer werd ondertekend, een manifestatie op het Malieveld en een staking, alles bij elkaar leidend tot enorm veel media aandacht) is de boodschap voor de formerende partijen kraakhelder, en zeker aangekomen. Bovendien is slechts de eerste stap genomen op de escalatieladder: een dag, week of maand staking behoort nu nog tot de mogelijkheden als er geen voldoende resultaat wordt geboekt.